Δυσκολεύομαι όλες αυτές τις ημέρες να γράψω για τον άδικο χαμό των δύο φοιτητών στη Λάρισα από τις αναθυμιάσεις του αυτοσχέδιου μαγκαλιού στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν. Έχω χάσει ένα αδερφό στην ηλικία των 21 χρόνων και γνωρίζω πόσο αβάσταχτος είναι ο πόνος για την απώλεια των αγαπημένων μας προσώπων. Γνωρίζω πολύ καλά πως δεν υπάρχει χειρότερος πόνος για τους γονείς όταν χάνουν τα παιδιά τους.
Αμέσως τα αργόσχολα μπουμπούκια της πολιτικής, εν προκειμένω ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Τζήμερος, έσπευσαν στο twitter να αναδείξουν την αναλγησία τους με πικρόχολα και άθλια σχόλια. Δεν σεβάστηκαν τους ίδιους τους νεκρούς, δεν σεβάστηκαν τον πόνο των γονέων.
Πόσες ζωές χάθηκαν φέτος από τις ξυλόσομπες, τα τζάκια και τα μαγκάλια; Νέοι άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, η 16χρονη στην Αμφιλοχία και τα τρία παιδιά στην Καβάλα. Χάθηκαν κι ηλικιωμένοι άνθρωποι.
Δυστυχώς, η αναλγησία μετατρέπεται σε εθνική μας ταυτότητα. Πόσα θύματα χρειάζονται ακόμη για να ευαισθητοποιηθούν οι πολιτικοί; Αλλά η λιτότητα έχει πάρει διαζύγιο με την ευαισθησία.
Καθημερινά καταφαίνεται με τις χιλιάδες αυτοκτονίες και τη φτωχοποίηση του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού.
Σπεύσατε δημοσιογράφοι να προσκαλέσετε στις εκπομπές σας τον Άδωνι, δεν θα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς τις άθλιες και γελοίες απόψεις του. Άξιοι της μοίρας σας είστε κι εσείς!
